آنجا روي تنها درخت دهكده نشسته بود. دلگير، گرفته و بغضناك.

با چهره اي سوخته از آفتاب و اشك. راديوي كهنه ي پدرش به

بالاترين شاخه آويزان شده بود و او گاه گاه  براي رهايي از تنهايي

آن را روشن مي كرد. گلويش پر از بغض و درد بود. دلش شور مي زد.

كف دست هاش هنگام بالا كشيدن از درخت خراشيده بود. نا آرام و

دلواپس كت پاره و خيس پدرش را به خود مي پيچيد. گرسنه بود و

بي حال. نمي دانست چه بكند. سرش از افكاري بي بند و بار و دلش

با غصه و درد انباشته بود.